جاذبه های باغ

در این باغ، ساختمانی در شمال حیاط قرار دارد که دو اتاق در دو سوی چپ و راست آن است. این ساختمان ۲۸ متر درازا و ۵/۵ متر پهنا و ۱۲ متر بلندی دارد.

دو ستون سنگی یک تکه از کارهای بی مانند کریم خان است که در جلوی ایوان، سقف چوبی و مسطح آن را نگه می دارد.

حوض بزرگی هم در وسط عمارت اصلی به چشم می خورد که در گذشته از آب رکن آباد پر می شده است.

در طاقچه های بالایی این ایوان، ۵ نقاشی زیبا به وسیله رنگ روغن بر روی گچ انجام شده است که کار «آقا صادق» نقاش چیره دست روزگار زندیه است و می توان آن ها را از شاهکارهای نقاشی دوره زندیه دانست.

تصویرهای این ۵ نقاشی از چپ به راست این چنین است: نقاشی اول، درویشی را با کشکول و تبرزین و ریشی سفید نشان می دهد؛ نقاشی دوم، حضرت موسی(ع) را در حال شبانی نشان می دهد که گوسفندانی جلوی او مشغول به چریدن هستند! نقاشی سوم(وسط ایوان) منظره عاشق شدن شیخ صنعان به دختر نصرانی را نشان می دهد؛ در حالی که شیخ در جمع مریدان است و دختر ترسا در بالای سر او است و نگاه شیخ به سوی او خیره شده است.
نقاشی چهارم، صحنه قربانی کردن حضرت اسماعیل(ع) را به وسیله حضرت ابراهیم(ع) نشان می دهد.

نقاشی پنجم درویشی را نشان می دهد (برخی آن را سعدی یا حافظ می دانند و بعضی هم آن را شاه عباس کبیر می خوانند).

این مجموعه (نقاشی ها) در سال های ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ شمسی توسط نقاش و هنرمند محمد باقرجهان میری تعمیر و تجدید شد.

در حیاط باغ و در محوطه پایین تر از سکوی جلوی ساختمان و در میان درختان، هفت سنگ قبر یک اندازه و یک شکل، بدون هیچ گونه نوشته ای قرار دارد. شش سنگ قبر در یک ردیف و به موازات هم و هفتمین آن ها در ردیفی دیگر به صورت تنها در سمت پایین قبر ششم قرار دارد.

اندازه این سنگ ها ۳۶۰ در ۷۸ سانتی متر است و همگی در زمان زندیه به کار گذاشته شده اند. این بنا تا سال ها پیش، خانقاه درویش ها و مرتاضان بود و اکنون چند سالی است که به موزه سنگ تبدیل شده و نمونه هایی از سنگ های تاریخی و کتیبه های کهن در آن نگه داری می شود.

سنگ های موجود دراین موزه متعلق به سده های سوم تا یازدهم هجری قمری است که با انواع خطوط کوفی، ثلث، نستعلیق دیوانی، توقیع، تعلیق، نسخ و… به طرز زیبایی تزیین شده است.

باغ تکیه هفت تنان در انتهای بلوار هفت تنان، روبروی خیابان چهل مقام قرار دارد. هم اکنون از این ساختمان و باغ به عنوان گنجینه ی سنگ های کهن بهره برده می شود.

این بنا در ۱۵ دی ۱۳۱۰ جزو آثار ملی قرار گرفته و به ثبت رسیده است.